Post bez tytułu

Dziś nie piszę. Zresztą, nie piszę odkąd czytam. Książka nosi tytuł „Mag” autorstwa Jhon’a Fowles. Kiedyś, będąc jeszcze dzieckiem, w czasach połykania książek z coraz wyższych półek (a księgozbiór w naszym domu był naprawdę przebogaty), marzyłam o własnym kawałku świata, gdzie w cieniu lipy będę spędzała dnie na lekturze. I teraz, w cieniu śliwki, tak właśnie spędzam ostatnie dni. Książkę dostałam od … no właśnie. Zawsze paraliżował mnie strach przed nazywaniem ludzi Przyjaciółmi. Taka świadomość, że skoro ja nie zasługuję na to miano, druga osoba również nie jest go godna.

Ale jak nazwać człowieka, który jest Ci bardzo bliski. Który podał rękę i wyciągnął Cię z ciemnej dupy nicości, bałaganu i chaosu, który człowieka w takiej ciemnej dupie otacza? Kim jest człowiek, któremu bez wahania powierzyłbyś własne życie, czy dziecko? Komu możesz zaufać, pogadać o dupie Maryni, albo najzwyczajniej w świecie się wyżalić?

Wiele już o sobie powiedziałam, jeszcze więcej usłyszałam. Takie ciekawe odkrywanie siebie. Wzajemnie. Nie mam manii oceniania ludzi. Zawsze powtarzałam, że wszystkich z gruntu lubię. Ale jak ktoś mi naciśnie na odcisk, nie mam litości. I takich właśnie ludzi cenię sobie najbardziej. Tych, którzy nie oceniają. Sama wciąż się tego uczę. Zapewnie nie wyzbyłam się tego jeszcze zupełnie, ale mam tę przewagę nad szarą masą, że mam tego świadomość.

Nie ma dla mnie znaczenia jakiej człowiek słucha muzyki, jak się ubiera, czy czyta te, czy inne książki. Czy nie czyta ich wcale. Nie skreślam ludzi, tylko dlatego, że są inni ode mnie. Z każdym zawsze można znaleźć wspólny temat. Pierwiastek, dzięki któremu buduje się między ludźmi więź. Czysta chemia. Mogę nawet polubić pannę w białych kozakach i różowych tipsach. I nie wstydzę się z nią iść po ulicy i rozmawiać. Tylko dlatego, że ma śmieszny gust. Dla mnie to nie ma znaczenia. Byleby człowiek miał wartość. To opakowanie nie ma już dla mnie znaczenia.

W moim domu często słyszałam słowa „nie oceniaj książki po okładce”. Kiedyś Wam zdradzę kto jest autorem tego frazesu wypowiadanego na prawo i lewo. Nie teraz. Ale to święta prawda!

Więc, jak nazwać człowieka, któremu jesteśmy bliscy, i który jest bliski nam? Któremu się w jakiś nieokreślony sposób zawierzamy. No jak? Czy to już przyjaźń? Strasznie jestem ciekawa. Kocham tę dziewczynę, zrobiłabym dla niej wiele. Choć na początku wydawało mi się, że ta znajomość nie przejdzie próby czasu. Że wymięknę. Mam słabą tolerancję na naiwność. Na nieporadność życiową. Ale ona, wbrew moim oczekiwaniom, nie dość, że sama sobie stanęła na nogi, to jeszcze mnie zasunęła parę kopów. Bardzo to były celne strzały. Nie spodziewałam się tego. Do dziś nie mogę uwierzyć jak zmieniło się Jej życie, Jej podejście do spraw trudnych, prostych, bez znaczenia i priorytetowych. Boże, daj Jej siłę, bo jak znów wpadnie w to swoje bycie „szarą myszką” to ja dostanę pierdolca. Poważnie.

Dziś czuję jakbym straciła przyjaciela. Straciłam już kiedyś jednego.  Kilka lat temu. Nie umarł, spokojnie, to nie jest tragiczna historia. Po prostu przyjaźń nie przeszła pewnej próby. W ten weekend też wydarzyło się coś, nad czym nie mogę przestać się zastanawiać. Siedzi we mnie robal niepewności, niezrozumienia, niepokoju i niemoralności. Gryzę w sobie i zagryzam z całych sił. Nie będę tego szeroko komentować. Nie powiem co myślę, choć to moja złota zasada: Mam w dupie i właśnie, że wam wygarnę.

Zapijam dziś robala. Zapijam go. Nie chcę go roztrząsać. Nie chcę już o tym myśleć ani mówić. Mam dość rozczarowań. Mam dość, że ludzie zawodzą. Bliscy ludzie. Tacy, których nazywałam przyjaciółmi.

Więc Kochana Moja, Ty wiesz, że żyć bez Ciebie nie mogę, ale boję się. Bądź mi bliska. Bądź mi jedyna. Taki czas nastał, że mam Was już tak niewiele. Bądź jak jesteś. Nic nie zmieniaj.

Kocham Cię.